Rozdział 7 "Porwana by porozmawiać..."

Violetta

Szłam na piętro do dziewczyn. Nagle za sobą zobaczyłam… Diega.

- Diego? Co ty tu robisz? – zapytałam zdenerwowana.

- Przyszedłem do ciebie.- oznajmił bezczelnie.

- Skąd wiedziałeś, że tu jestem? – zapytałam go.

- Śledziłem cię dzień i noc, noc i dzień. – powiedział robiąc przy tym swój szyderczy uśmiech.

- Wyjdź stąd! Wyjdź natychmiast! – krzyknęłam i zbudziłam Francesce.

- Co się dzieje? – zapytała zaspana.- AAAA! – krzyknęła na widok Diega.  – Co ty tu robisz?

- Przyszedłem do Violetty. – powiedział.

- Do Violett? – zapytała Fran.

- I po nią. – powiedział. – Nie chce ze mną porozmawiać, to ją do tego zmuszę! - podniósł mnie i wybiegł z domu.

- Zostaw mnie! – krzyczałam. – Puść mnie! – wołałam.

- Dopiero jak będziemy wystarczająco daleko i będziemy mogli na spokojnie porozmawiać, a poza tym jak cię puszczę to spadniesz na ziemię. – wymądrzał się.

Leon

Zadzwoniła do mnie Fran, cała zapłakana i zdruzgotana z wiadomością, że Diego porwał Violettę! Moją Violetkę! Przeraziłem się i zdenerwowałem.

*rozmowa telefoniczna*

- Już idę. Może po drodze ich spotkam. – oznajmiłem i się rozłączyłem.

Biegłem co tchu drogą do domu Ludmiły z nadzieją, że zobaczę gdzieś moją Viole. Niestety, nie zdążyłem.

- Już jestem! – krzyknąłem wbiegając do domu Lu. Dziewczyny nie spały. Francesca, Camila i Natalia siedziały na sofie, a Ludmiła chodziła po domu głośno myśląc.

- Leon! – zawołała Ludmi. – Jak dobrze, że jesteś! Fran zapewne poinformowała cię już o tym co się stało.

- Tak wszystko wiem i uduszę Diego! – zawołałem wściekły.

- Powinniśmy zadzwonić na policję! – krzyknęła Camila.

- Bez przesady od razu na policję? – powiedziała Natalia. 

- Ale porwanie to przestępstwo! – krzyknęła Francesca.

- Wiecie, co uspokójcie się. Zadzwońcie do chłopaków. Na razie sami rozwikłamy tę zagadkę. – zaproponowałem. Posłuchały mnie.

Violetta

Diego biegł ile sił miał w nogach. Byłam wystraszona. Nagle wbiegł do lasu. Ja tak strasznie boję się lasów nocą! Myślałam tylko o jednym: „Leon, uratuj mnie! Pomóż! Ty, albo ktoś inny, ktokolwiek. Leon! Fran! Ludmi! Nati! Cami! – nawoływałam w głębi duszy”.

________________________________________________________________________________
Przepraszam, że dawno nie dodawałam rozdziałów, ale mam bardzo dużo nauki i nie daję rady.

                                                                 Buziaczki :*