Rozdział 1 "Powrót'.

Violetta

Wróciłam do Buenos Aires. Nareszcie! Nie mogę doczekać się spotkania z moimi przyjaciółmi i Leonem! Tak dawno go nie widziałam! Strasznie się za nim stęskniłam, co prawda pisaliśmy do siebie, dzwoniliśmy, ale to nie to samo co spotkanie się z nim!

Na lotnisku spotkałam Leona! Stał i czekał na coś, a raczej na kogoś – NA MNIE! Gdy mnie zobaczył uśmiechnął się i zawołał.

        - Violetta! – Odwróciłam się i oglądałam dookoła. Wtedy go zobaczyłam. Odpowiedziałam uśmiechem.

- Leon! – zawołałam ze szczęścia i rzuciłam mu się na szyję. – Tak za tobą tęskniłam. Nie mogłam doczekać się spotkania z tobą!

- Ja tak samo. Daj mi swoją walizkę i chodźmy Maxi już na nas czeka.

Dotarliśmy na miejsce. Staliśmy teraz przed moją willą. Leon wniósł moje bagaże. Jest taki kochany! Weszłam do środka.

Leon

Tak się cieszę, że Viola już wróciła. Nie widzieliśmy się dawno.

- Teraz odpocznij. Spotkamy się za cztery godziny w parku. Będę czekał! – Powiedziałem i wyszedłem z domu.

- Okey, nie mogę się doczekać! – Usłyszałem za sobą głos Violetty.

Violetta

Rozpakowałam się szybko wzięłam do ręki telefon i zadzwoniłam do Francesci.  

       *rozmowa telefoniczna*

- Halo? – usłyszałam głos w słuchawce.

- Hej Fran! – zawołałam.

- Viola! Jak się czujesz? Wróciłaś już? – zasypywała mnie pytaniami.

- Tak, przed chwilą Leon odebrał mnie z lotniska. – odparłam.

- O… to takie romantyczne! – wzruszyła się Francesca.

- Powiedział mi, że mam teraz odpocząć po długiej podróży i za cztery godziny się zobaczymy! – oświadczyłam przyjaciółce.

- Świetnie! Wiesz, przez ten czas kiedy ty byłaś w Madrycie Leon cały czas mówił o tobie, że nie może się doczekać kiedy cię zobaczy, że myśl o tobie powoduje iż jest szczęśliwy, a zarazem smutny, bo cię nie ma i że …

- Dobrze Fran, przestań tyle o tym mówić, bo zaraz popłaczę sicze szczęścia, że myślał o mnie cały czas. – przerwałam Francesce.

- Wiesz już w co się ubierzesz? – zapytała.

- No… tak jak zwykle jakąś spódniczkę założę i bluzkę …

- Nie, nie, nie moja droga. Musisz wyglądać cudownie! – powiedziała.

- No, ale co nie pasuje?

- Co? Ty się pytasz co? To jest randka! Musisz się jakoś ładnie ubrać! – oburzyła się.

- To w takim razie chodź tu do mnie do domu i powiedz co mam założyć. – odparłam.

- Oki, za chwile będę. – powiedziała i się rozłączyła.

15 minut później zadzwonił dzwonek.

- Hej Violu! – zobaczyłam w drzwiach Fran.

- Hej, wchodź! – oznajmiłam.

Chyba z godzinę spędziłyśmy w mojej garderobie szukając odpowiedniej sukienki. Wkrótce ubrałam to:

- Fran! – zawołałam.

- Co się stało? – usłyszałam głos z garderoby.

- Jest 15:30! – zawołałam.

- A, o której umówiłaś się z Leonem? – zapytała mnie przyjaciółka.

- O 16:00! Nie zdążę! – zmartwiłam się.

- Nie martw się – pocieszała Fran – już jesteś gotowa. Zdążysz!

Francesca

Viola niepotrzebnie się martwi, przecież ładnie wygląda, a park nie jest daleko. Na pewno zdąży.

Violetta

Szłam do parku na spotkanie. Chciałam usiąść na ławce. Szłam drogą, ale nagle się potknęłam. Ktoś mnie złapał! Uratował mnie i moją sukienkę, która mogłaby być brudna i wyglądałabym okropnie! W pierwszej chwili pomyślałam oczywiście, że to Leon. Niestety się myliłam to nie był Leon tylko …

___________________________________________________________________________

Chcecie się dowiedzieć kogo w parku spotkała Violetta? Czytajcie kolejne rozdziały!

___________________________________________________________________________

Podoba wam się opowiadanie? Piszcie szczerze, proszę. Czy mam dalej pisać?